Ο Ντράζεν ζει και θα ζει για πάντα

Μα τι μπορεί να γράψει κανείς; Τα δάκρυα δεν έχουν στερέψει και η φαντασία δεν χωρά πια το δικό του μεγαλείο. Κάθε χρόνο, την 7η Ιουνίου, ο Ντράζεν δεν ξαναζεί, διότι ο Ντράζεν δεν πέθανε ποτέ. Απλά, φοράει ξανά μία προς μία τις φανέλες της καριέρας του, της Σιμπένκα, της Τσιμπόνα, της Ρεάλ, των Μπλέιζερς, των Νετς και ζωγραφίζει στα όνειρά μας. Εις μνήμην του Ντράζεν Πέτροβιτς.


Από εκείνο το καταραμένο βράδι της 7ης Ιουνίου 1993, η ανατριχίλα επανέρχεται κάθε χρόνο. Αλλά υπάρχουν στιγμές, που όσο δυνατός κι είναι κανείς, δεν αντιστέκεται… Λυγίζει. Ο Ντράζεν είναι αθάνατος, αλλά για κάποιους είναι ζωντανός. Ηταν Μάιος του 2001 και στο τουρνουά Γουίμπλεντον μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις ολοκληρώνει την πορεία προς το θρίαμβο του τρομερού Κροάτη, Γκόραν Ιβανίσεβιτς. Στο τέλος του αγώνα με τον Ράφτερ, ο θηριώδης Γκόραν, σωριάζεται στο έδαφος… Κλαίει με λυγμούς, το court τον αποθεώνει. Αντλώντας όση δύναμη του είχε απομείνει για να σταθεί στα πόδια του, αρπάζει το μικρόφωνο και οι καρδιές του κόσμου συγκλονίζονται… «Αφιερώνω αυτή τη νίκη στον αδελφό μου, τον Ντράζεν Πέτροβιτς, τον σπουδαιότερο μπασκετμπολίστα της Ευρώπης, που σκοτώθηκε πριν από οκτώ χρόνια. Του οφείλω τα πάντα. Ντράζεν, εκεί πάνω που βρίσκεσαι, να ξέρεις ότι σε αγαπώ και δε σε ξεχνώ ποτέ». Λίγο αργότερα, στ συνέντευξη Τύπου, αποκαλύπτει… «Το 1993 είχα πάει στην κηδεία του και είχα υποσχεθεί ότι θα κερδίσω το Γουίμπλεντον για να τα αφιερώσω σε αυτόν. Επαιξα πολύ άσχημα. Εχασα στον τρίτο γύρο. Φέτος ζήτησα από τον πατέρα μου, πριν έρθει στην Αγγλία, να μου φέρει μερικές εφημερίδες. Σε μία από αυτές, η μοίρα το ήθελε να βρίσκεται ένα πόστερ του Ντράζεν. Το έκοψα και το κόλλησα στο δωμάτιό μου. Ηταν μοιραίο. Όλα πήγαν κατ’ευχήν. Νίκησα και αφιέρωσα τον τίτλο σε αυτόν. Δεν ήταν ο καλύτερος φίλος μου, μα ένας πολύ καλός φίλος».



Όταν ο Ιβανίσεβιτς επέστρεψε στο Σπλιτ, 150 χιλιάδες Κροάτες του επεφύλαξαν τρομακρική υποδοχή. Ο Κροάτης εμφανίστηκε με την εμφάνιση του Ντράζεν στα χέρια και τα δάκρυα μούσκεψαν το χώμα σαν μία ξαφνική μπόρα.

Κυρίες και κύριοι αυτός ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι ο Ντράζεν Πέτροβιτς… Το νήμα της ζωής του κόπηκε στις 7 Ιουνίου 1993, μία θλιβερή ημέρα, όχι μόνο για την παγκόσμια μπασκετική κοινωνία, αλλά και για το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό Τύπο. Το πρωί της Τρίτης και ελάχιστες ώρες μετά το θανατηφόρο τροχαίο στον αυτοκινητόδρομο Α9 που συνδέει τη Νυρεμβέργη με το Μόναχο, το αλησμόνητο περιοδικό «Τρίποντο» κυκλοφορούσε με την πιο μακάβρια αποκλειστικότητα στα χρονικά. Δανειζόμαστε τον χωρίο που ακολουθεί από το συγκλονιστικό κομμάτι που κατέγραψε και δημοσιεύεται σήμερα (07/06/2006) στο περιοδικό All Star Basket, o άνθρωπος που έκανε στον Μότζαρτ του μπάσκετ, την τελευταία συνέντευξη της ζωής του, τον Βασίλη Σκουντή… Με τίτλο: «Θα καταβροχθίσουμε τους τίτλους…. Ο Μότσαρτ ορκίζεται πως δεν μας κάνει πλάκα και κάνει όνειρα για αυτόν και τον Παναθηναϊκό». Ναι, δεν είναι πλάκα, αν ο θάνατος δεν του είχε στήσει καρτέρι, ο Ντράζεν θα αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό… «Ναι, είμαστε πολύ κοντά με τον Παναθηναϊκό» δήλωνε σε εκείνη την μνημειώδη συνέντευξη.

Ιδού παλαιότερο απόσπασμα από το κομμάτι του Βασίλη Σκουντή στο «All Star Basket»…



«Τρίτη πρωί, Τρίτη 8 Ιουνίου του 1993. Εφτά η ώρα, μπορεί κι εξήμιση. Ακούω το τηλέφωνο να κουδουνίζει μέσα στον ύπνο μου. Ποιος να’ναι τέτοια ώρα; Ανησυχώ για τον πατέρα μου, φοβάμαι μήπως έχει συμβεί κάτι κακό. Τρέχω στο άλλο δωμάτιο και το σηκώνω με τρόμο! Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, ο Χρήστος Κοντός από την ΕΡΑ. Εχει πρωινή εκπομπή και τον ακούω να με ρωτάει «αν τα’μαθα».

Τι να έμαθα άραγε; Δεν ξέρω, δεν έμαθα τίποτα. Το συμβαίνει ρε γαμώ το; Τον ρωτώ με περιέργεια, με ανυπομονησία και μου δίνει την απάντηση… «Να, μόλις τώρα πήραμε ένα τηλεγράφημα, που λέει ότι σκοτώθηκε ο Ντράζεν Πέτροβιτς, Δεν έχει ακούσει τίποτα;» επιμένει ο Χρήστος. Εχω μείνει με το στόμα ανοιχτό και αισθάνομαι κιόλας τα πρώτα δάκρυα να αυλακώνουν το πρόσωπό μου.

Κλείνω το τηλέφωνο αλαφιασμένος. Ανοίγω την ατζέντα μου και ψάχνω μέσα σε απόγνωση το τηλέφωνο του Νέβεν Μπερτίσεβιτς, Το τηλέφωνό του στην εφημερίδα χτυπάει, αλλά κανείς δεν το σηκώνει. Δεύτερη επιλογή, ο Ζόραν Κοβάσεβιτς, υπεύθυνος Τύπου της Τσιμπόνα. Τον βρίσκω στο σπίτι του και δε χρειάζεται να ρωτήσω αν είναι αλήθεια. Το καταλαβαίνω από τον τόνο της φωνής του…

Ηταν αλήθεια… «Μόλις αναγνώρισαν το πτώμα του» μου λέει ο Ζόραν… «Δεν τον ήξεραν οι Γερμανοί, έψαχναν να βρουν ποιος είναι». Τον ευχαριστώ, ούτε που έχω κουράγιο να ρωτήσω περισσότερες λεπτομέρειες, Κλαίω με αναφιλητά, ντύνομαι γρήγορα και φεύγω από το σπίτι… Σταματάω στο ψιλικατζίδικο στη γωνία. Τσιγάρα, εφημερίδες και το «Τρίποντο». Πιάνω στα χέρια μου το περιοδικό και δαγκώνομαι. Στο εξώφυλλο, χαμογελαστός, ο Ντράζεν! Ολοζώναντος κι όμως νεκρός την ίδια στιγμή. Στις εσωτερικές σελίδες η συνέντευξη. Συνέντευξη από ένα πεθαμένο, που να πάρει ο διάβολος. Μία τρομακτική αποκλειστικότητα, μπράβο μου! (…)»



O Ντράζεν βρισκόταν στο Βρότσλαβ, μαζί με την εθνική ομάδα της Κροατίας, για την οποία τόσες μάχες είχε δώσει ο ίδιος. Την ημέρα που σε έναν αγώνα του ΝΒΑ, ο εκφωνητής είπε… «Ο Γιουγκοσλάβος Ντράζεν Πέτροβιτς», έτρεξε και του ζήτησε επιτακτικά, αλλά κι ευγενικά… «Δεν είμαι Γιουγκοσλάβος. Είμαι από την Κροατία. Από τότε, ποτέ ξανά δεν τον αποκάλεσαν Γιουγκοσλάβο».

Τότε, οι Κροάτες έδιναν αγώνες πρόκρισης για το επερχόμενο ευρωμπάσκετ… Στον τελευταίο αδιάφορο αγώνα, η Κροατία χάνει με 94-90 υπό το βλέμμα του Κώστα Κορομηλά και του Κώστα Πετρόπουλου, που είχε ταξιδέψει στην Πολωνία, απεσταλμένος του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου για να κατασκοπεύει έναν μεγάλο αντίπαλο. Μερικές ημέρες νωρίτερα (1η Ιουνίου) είχε σκοράρει 49 πόντους εναντίον της Εσθονίας.

Τη Δευτέρα, η αποστολή της Κροατίας αναχωρούσε από τη Βαρσοβία προς Φρανφκούρτη με προορισμό το Ζάγκρεμπ. Ο Ντράζεν είχε ορίσει ήδη το ραντεβού με την πανέμορφη φίλη του, Μις Γερμανία, Κλάρα Ζάλαντζι, να έρθει με το αυτοκίνητό της στην Φρανκφούρτη για να ταξιδέψουν οδικώς προς το Ζάγκρεμπ. Ο κολλητός φίλος του Ντράζεν, Στόγιαν Βράνκοβιτς, είχε κακό προαίσθημα και του ζητά να ταξιδέψει μαζί με την υπόλοιπη αποστολή. Ο Ντράζεν χαμογελά, άλλωστε ποτέ δεν έκρυβε ότι φοβόταν τα αεροπλάνα.

Για 40 λεπτά το μοιραίο Γκολφ δεν εμφανίζεται, ολόκληρη η αποστολή της Κροατίας περιμένει τον Ντράζεν, αλλά κάποια στιγμή, σκάει μύτη και μεμιάς ο Ντράζεν φορτώνει τις βαλίτσες στο πορτ μπαγκάζ για να είναι συνεπής στο ραντεβού με το θάνατο. Λίγες ώρες αργότερα, το μικρό αυτοκίνητο σμπαραλιάζεται κάτω από τα σίδερα μίας νταλίκας. Χριστέ μου… Ο Μότζαρτ είναι νεκρός. Ακαριαίως! Οι δύο συνεπιβάτριές του, τραυματίζονται βαριά.

Η είδηση του θανάτου γίνεται πρώτο θέμα ακόμα και στο CNN. Στην Κροατία μεταδίδεται για πρώτη φορά από έναν νεανικό σταθμό. Ο πρωθυπουργός της χώρας, Φράνιο Τούτζμαν διακόπτει την περιοδεία του στην Κίνα κι επιστρέφει άρον άρον στο Ζάγκρεμπ. Στο κοιμητήριο Μιρογκόι …λαϊκό προσκύνημα.

Ολη η χώρα είναι εκεί. Είτε σωματικά, είτε νοερά, είτε τηλεοπτικά. Για την καριέρα του, όχι δεν θα γράψουμε τίποτα.

«Workaholic, φανατικός, αφιερωμένος στο μπάσκετ; Ναι ήταν. Και ξέρετε γιατί; Όχι γιατί ξόδευε 8 ώρες κάθε μέρα στο γήπεδο για να κάνει προπόνηση, αλλά γιατί δεν έδωσε ποτέ στον εαυτό του έστω μία ημέρα ρεπό» - Αλεξάντερ Πέτροβιτς.


www.sportime.gr